عجب راه درازی داشت حضرت امام باقر ع

نوشته بودم فرشته ی ما تو راهه 28/5/92

اون روز خیال می کردم دیگه نزدیک های خونه ای .

داشتم از رسیدنت مطمئن می شدم.

اتاقت رو برات چیدیم و نشستیم .

اما هنوز تو همان فرشته ای که در راهی.

امروز دلم برای پاهایت سوخت .

راهی اینقدر طولانی برای فرشته ای که حداکثر سه بهار را دیده .

یاد یک راه طولانی تر افتادم .

از صحرای کربلا تا کوفه

از کوفه تا شام

برای پاهای دختری سه ساله که زمین تاب تحمل سنگینی های قدمش را نداشت و در همان شام او را در آغوش گرفت.

برای پای پسر چهار ساله ای  که تازه از شام راه افتاد تا به به مدینه برسد : خانه

چقدر در راه بود این کودک تا به منزل برسد .

بی پدر بزرگ . بی عموها . بی دایی ها و بی عمه

این مدت را دائم به او فکر کرده ام حجت کوچک خدا بر زمین کربلا .

او انسان کامل است . همه چیز را با گوش و چشم دل می بیند و می شنود . همه چیز را : همه ی عمق مصیبت را وفقط چهار سال دارد و نه هنوز 4 سال تمام هم ندارد .

چگونه با قلب کوچکش این همه را تاب آورد چقدر در راه بود این فرشته ی کوچک تا به مدینه ی جدش رسید ؟

دائم به این فرشته ی کوچک در راه می اندیشم .

فرشته ی من :

تو هرچقدر در راه باشی هر چقدر این راه خار و خاشاک داشته باشد . خیالم راحت است از بالای دیوارهای شهر ما سنگ نمی بارد .

تو را به فرشته ی راه کربلا تا مدینه می سپارم  که حق حیاتمان را مدیون صبوری ایشانیم .